Nog maar 1 maand..

De tijd vliegt hier enorm snel voorbij. Niet zo lang geleden dacht ik nog ik zit op de helft, en vandaag duurt het nog maar precies een maand voor ik thuis ben!

Nog maar anderhalve week draait het project zoals gewoon, dan gaan we twee weken huisbezoeken doen. Mijn laatste week heb ik vakantie, dan ga ik vier dagen op safari en heb ik nog een paar dagen in een hotel aan het mooiste strand van de wereld. 

Ik heb al best lang geen blog geschreven, ik heb het de laatste tijd best druk met school gehad en de weekenden lijken maar 1 uur te duren in plaats van twee dagen. Onlangs heb ik een stukje voor een ervaringsboekje voor school geschreven, en het lijkt me leuk om deze te delen om een algeheel beeld van mijn tijd hier te geven!

28 augustus begon mijn avontuur. Na een lange tijd van uitzoeken, voorbereiden, tickets boeken, vaccinaties halen, geld inzamelen en afscheid nemen ben ik op het vliegtuig naar Zanzibar gestapt om de tijd van mijn leven tegemoet te gaan. Terwijl ik dit schrijf, op het strand met een heerlijke passion-juice, denk ik terug aan hoe mijn tijd hier allemaal begon.

De ochtend van 28 augustus. Alles staat ingepakt en ik ben er helemaal klaar voor. Echt spanning heb ik nog niet eerder gehad, maar nu begin ik het toch wel te voelen. Vanavond ga ik voor het eerst helemaal alleen op reis, 12 uur in een vliegtuig met nogal hevige vliegangst. Ik moet straks alles alleen doen en zorgen dat ik mijn overstap haal. Ja, nu voel ik de spanning die hoort bij het avontuur dat ik ga beleven.

29 augustus, 10:00. Ik ben aangekomen op Zanzibar Airport, een vliegveld waar ze altijd bouwen maar nooit klaar zijn. De vlucht is heel soepel verlopen, op het rennen op Kenia Airport na. Nadat ik alle papiertjes en gegevens heb ingevuld, ga ik mijn koffers halen om vervolgens mijn stagebegeleidster te ontmoeten. Maar.. Er mist 1 koffer. Wat een gedoe is dat! Ik heb 2 uur staan wachten waarna ik eindelijk een formulier in kon vullen dat mijn koffer kwijt was. Op dit moment dacht ik nog dat ik over twee maanden m’n koffer wel terug zou hebben, niet wetende dat deze twee dagen later al zou komen. Mijn stagebegeleidster stond al even op mij te wachten en eenmaal buiten vertrekken we meteen naar de zuidoostkust, naar Jambiani, wat de komende 5 maanden mijn thuis zal zijn.

Begin oktober. Ons eigen geluk hangt af van de glimlach van anderen – Albert Einstein.

Inmiddels ben ik ruim een maand in Zanzibar, en ik geniet nog steeds elke dag. Na ieder weekend ben ik blij dat ik alle kinderen weer kan zien en hun vrolijkheid mag ervaren. Alles wat ik doe en zeg tovert een glimlach op hun gezicht, en ik voel puur geluk. Ik vind het geweldig om te zien dat de kinderen hier zo tevreden lijken met alles wat zij hebben, hoe weinig dat ook is. Dat een kind hier blijer is met een melkpak met dopjes aan de zijkant dan een kind in Nederland met de nieuwste en grootste speelgoedauto. Er is veel armoede in Zanzibar maar de mensen stralen dit niet uit. Ik heb nog nooit vriendelijkere mensen ontmoet dan hier in Zanzibar. Iedereen op straat spreekt je aan en verwelkomt je nog steeds elke dag.

November. Mijn tijd hier vliegt echt voorbij, ik ben al op de helft van mijn stage. Ik voel me hier volledig thuis. Ik ken de mensen, ik ken de plaatsen, ik ken het project en alle kinderen. Naast het stagelopen en aan school werken ben ik ook ultiem aan het genieten van het eiland. Ik geniet van de mooie witte stranden, de culturele oude stad en van alle natuur die het eiland te bieden heeft. Het is zeker weten het paradijs op aarde. Ik heb hier de leukste medevrijwilligers mogen leren kennen en met de groep heb ik ontzettend veel leuke en mooie dingen beleefd. Van feesten op de FullMoon party tot zwemmen in de oceaan zo blauw als een zwembad. Van aapjes kijken in Jozani Forest tot filmavondjes in ons huis.

December, de maand van besef. Het is inmiddels december en ik besef me hoe gelukkig ik me mag voelen dat ik deze ervaring ben aangegaan. Het laat me beseffen dat wat ik thuis heb niet zomaar is. Hoe vervelend ik het thuis kan vinden als de wifi het niet doet, terwijl ik hier dagen zonder stroom en water zit. Hoe normaal ik het vind dat wanneer ik trek heb, ik iets lekkers uit de kast pak. Dat ik thuis blij ben wanneer ik nieuwe kleren koop, terwijl ik hier loop in oude kleren met vlekken. En het interesseert me niet. Geluk zit niet in het hebben van mooie spullen en het doen van dure dingen. Geluk zin in de kleine dingen. En dat besef ik me hier. Ik voel me gelukkig wanneer ik blije kinderen zie. Wanneer ik in een scheur lig wanneer we met z’n allen op een kamer van 3 bij 3 in het donker zitten zonder stroom. Wanneer ik op het strand lig, zonder iets te moeten behalve puur genieten.

Hoe geweldig Zanzibar en mijn tijd hier ook is, ik ben ook zeker tegen een aantal obstakels aangelopen. In het begin had ik moeite met de cultuurshock. Vooral dat alles hier best vies is vond ik moeilijk. Ik heb een open kamer, in plaats van ramen zitten er grote vierkante gaten. Hierdoor waaien al het stof, zand en beestjes gewoon naar binnen. Ik heb een betonnen vloer (en bed), dus echt schoonmaken zit er niet in. De badkamer is zelfs na schoonmaken ook niet bepaald schoon te noemen, en in combinatie met geen water hebben heb ik me hier soms behoorlijk vies gevoeld.

Dat er een taalbarrière is, is logisch. Toch vond ik dit in het begin erg lastig. De kinderen die überhaupt kunnen praten, praten Swahili. Ik had al snel belangrijke woorden aangeleerd om de kinderen te complimenteren of corrigeren, maar waar je in Nederland het gesprek aan zou gaan moet je hier op zoek naar een andere oplossing. Ik heb geleerd sterk te worden in non verbale communicatie, dit is essentieel op mijn stageplaats.

Iets wat ik ook bloedirritant vind is het woord mzungu. Mzungu betekent blanke en zo word je door iedereen hier genoemd. De bevolking bedoelt het absoluut niet negatief, maar ik vind het erg denigrerend klinken. Waar het in Nederland uit den boze is om zwarte te zeggen, is het hier de normaalste zaak van de wereld om blanke te zeggen. Ik heb eens om uitleg gevraagd, en ik kreeg de meest simpele verklaring: als je een masai ziet, zeg je ook masai. Dus zo is een mzungu gewoon een mzungu.

Ik heb geleerd om zelfstandig te zijn. Ik heb geleerd om te vertrouwen op mijn handelen en sterk in mijn schoenen te staan. Ik heb geleerd om te gaan met een nieuwe cultuur en deze als voordeel in te zetten tijdens mijn stage. Ik heb afgeleerd te dansen als een mzungu en ik heb geleerd hoe ik moet kitesurfen.

Zanzibar is de ervaring van mijn leven geweest. Ik ben veel te weten gekomen over het eiland, een andere cultuur en ook over mezelf. Ik ben mezelf tegengekomen en kan zeggen dat ik een rijker mens ben geworden. Ik heb weet hoe het voelt om ultiem te genieten, rust te ervaren en puur geluk te voelen. Na deze ervaring weet ik dat ik alles aan kan, en ik twijfel er geen seconde over om weer terug te gaan naar dit prachtige eiland!

Asante sana, baadaye!